2de plaats Ironman Cozumel: zo close bij de overwinning… en toch zo tevreden!

Na 2 dagen in België te zijn na de Ironman70.3 te Lanzarote gevolgd door nog een deftige trainingsweek daar, ben ik alweer vertrokken, van deze keer naar Mexico.

Op dinsdagavond kwam ik na een lange reis van 22u (vliegtuig, bus, ferry) eindelijk aan in mijn vertrouwde hotel waar ik vorig jaar ook had verbleven. Dus nog 4 dagen ter plaatse om me zo goed mogelijk voor te bereiden op mijn 2de Ironman uit mijn ‘carrière’. Coach Tim was al een dag voordien op het eiland aangekomen samen met 7 moedige Ironmanagers die de strijd met zichzelf ook nog eens wilden aangaan.

De dagen voor de wedstrijd waren redelijk ontspannen. Ik kon ze zeker en vast gebruiken om de nodige slaapuren in te halen en verschillende kleine praktische zaken (zoals fiets volledig raceklaar maken, voedingsplan overlopen) in orde te brengen. Ik had het gevoel dat veel mensen (zowel supporters van thuis uit als onbekenden op het eiland) oprecht in me geloofden en dit voelde goed aan. Een steun in de rug en een extra duwtje aan de kar van mijn vertrouwen.

Zondag 25/11/2012 om 6u43 schoten we met ongeveer 30 vrouwelijke pro’s uit onze startblokken en gingen we de woelige golven tegemoet. Michelle Vesterby en Mary Ellis zwommen er al snel vandoor. Ik zat in een tamelijk uitgebreid groepje waarbij ik na een goeie kilometer de kop voor mijn rekening nam. Het lange rechte stuk voelde vlot aan, lekker met de stroming mee, wel terug verschillende ’jellyfishbeten’, maar soit, die ambetante jeuk was een zorg voor later. Na het 2de keerpunt vlogen de golven al klotsend rond onze oren. De helft van de keren dat ik een poging deed om vooruit te kijken kreeg ik een natte slag in mijn gezicht en mocht ik meermaals proeven dat het water niet zoet maar zout was. Er was geen grote, opvallende boog die ons een mikpunt gaf waar we naartoe moesten zwemmen en allen hadden we de neiging om onze weg te veel naar rechts te zoeken… Na 1u03 kon ik eindelijk voet aan wal zetten en stond mijn Argon18 racemachien te popelen om zich voor een laatste keer volledig uit te sloven.

Ik startte met fietsen in 6de positie. Na enkele kilometers reed ik al snel in 4de positie met Yvonne Van Vlercken in mijn zog. En dan de grote leegte… Ik wist niet hoe ver de anderen voor zaten, maar er was in de verste verte niemand te bespeuren! Na 45 minuten passeerde Yvonne me en vroeg ik haar of ze een idee had hoe ver onze achterstand was op de koplopers. Ze zei heel enthousiast ’10 minuutjes’… Ik dacht bij mezelf, ja hallo kroket, 10 minuutjes bij God!! Ik had toch iets minder in gedachten :-s Maar goed, niets aan te doen, gewoon hard fietsen zeker en vooral niet focussen op wat gepasseerd is?! Voor een dik uur namen Yvonne en ik afwisselend eens de kop over. Ze was heel gemotiveerd en eigenlijk de ideale partner als ervaren sterke hardrijdster om bij te proberen blijven. Tijdens de 2de ronde kende ik een zwakker ‘moment’ en heb ik een lange tijd moeten passen om vooraan te rijden. Ik motiveerde mezelf constant om niet af te geven en kost wat kost de afstand van 10 meter niet groter te laten worden. Ik moest af en toe (vooral tijdens het lange stuk tegen de wind die alsmaar harder begon te blazen) heel hard op de tanden bijten en me blijven focussen. Ik twijfelde ook of ik me niet te veel aan het opblazen was…, maar plots na 120km waren mijn krachtige benen daar weer! Yes, ik nam met hernieuwde krachten terug de kop en heb deze tot aan de wisselzone niet meer af gegeven. Een 5-tal kilometer voor de wissel haalde ik Tenille Hoogland nog in, waardoor ik in 3de positie aan mijn marathon kon beginnen, met 5 minuten achterstand op Michelle en 1'30" op Mary Beth. Het harde werk op de fiets (181km in 4u55’ – 36,5km/u) had de fameuze achterstand na het zwemmen toch voor een groot deel weg gewerkt.

Schoentjes aan, gordel om en lopen maar. 2/3 van de wedstrijd al achter de rug, ik had wel zin in een loopje, het was weer eens iets anders dan zwemmen en fietsen :-) Ik begon aan een tempo van 4’15"/km en dit voelde comfortabel aan. Ik was totaal niet met de anderen bezig, enkel MIJN marathon interesseerde me en telde. Ik kende weinig verval en bleef een vlot tempo lopen, waardoor ik na 14km Michelle al te pakken had. Achter mij hadden Yvonne alsook Tenille geen poging gedaan om me te volgen, dus dat zag er goed uit. Mary Beth was ondertussen wel verder weg van me gelopen, maar zoals ik al eerder vermeldde was ik daar eigenlijk niet mee bezig. Ik lag in 2de positie en deze moest ik trachten veilig te houden. Tijdens de 2de ronde kende ik de eerste ‘lastigere’ momenten waarbij ik harder moest werken om mijn tempo aan te kunnen houden. Desondanks bleef mijn verval klein en was mijn tempo een beetje gezakt naar 4’23”/km.

Goed bezig Sophie, focus op je ritme en probeer dit aan te houden! Geregeld een positieve babbel met jezelf kan je lichaam heel goed gebruiken op zulke momenten :-) En dan de laatste ronde… nog 14km te gaan, een toertje van een flink uur, dat moet nu wel nog lukken hé, want ge zijt nu al zo lang bezig! Constant energie blijven opnemen en afkoelen, water, veel water en vanaf nu ook een colaatje meepikken onderweg. Tim liet me weten dat ik terug dichter kwam bij Mary Beth. Eerst schonk ik er niet veel aandacht aan, maar bij het laatste keerpunt zei hij dat ik nu echt wel redelijk snel tijd aan het goedmaken was.

Nog 7km te gaan met een achterstand van een kleine 2 minuten. Hmmm… zou het toch mogelijk zijn om te winnen?! Achter mij was Sonja zoals verwacht aan haar inhaalrace bezig, maar ik was normaal gezien veilig. Dus ja, alles geven wat er nog in zit! Ik kwam dichter en dichter en dichter en zag ze plots in de verte lopen met nog een goeie 2km te gaan. Komaan Phie, yes you can! Zou dat echt kunnen lukken? Ik was denk ik zelf wat overdonderd, want ik had dat scenario niet verwacht door constant met mezelf bezig te zijn. De laatste kilometer: “Phie, alles geven, spurten!”, riep Tim. Maar ik was al 5 kilometer zoveel aan het geven… toch luisterde ik heel gehoorzaam naar mijn coach en vond ik ergens ver vanachter aan mijn keelgat nog een stukje van een tand om bij te steken. Nu was ik wel heel dicht aan het komen, maar daar was de bocht al voor de laatste rechte lijn… ik ga net tekort komen!! Oh my god, wie had nu zo een einde verwacht… in mijn dromen ja, maar toen zou ik de spurt wel net gewonnen hebben!

Ik eindigde in 9u15’45” op 7 seconden van winst. Mary Beth was er even niet goed van en excuseerde zich zelfs tegen me dat ik deze overwinning wel zeker zou verdiend hebben en dat als het 100 meter verder was geweest ze het niet gered zou hebben. Dus even een kort moment van ongeloof en ontgoocheling, maar dit duurde niet lang. Ik was heel tevreden en trots op wat ik gedaan had. Mijn marathon in 3u09’ en bijna zonder verval (want de 4’30”/km is nooit op mijn garmin verschenen), daar had ik op voorhand willen voor tekenen! Sonja Tajsich vervolledigde het podium met een tijd van 9u21'30".

Bij de mannen was de winst voor de Spanjaard Rana die zijn 1ste Ironman net zoals zijn 1ste Ironman70.3 te Lanzarote met glans afwerkte (8u15'07"). De Nederlander Bas Diederen werd 2de en landgenoot Bert Jammaer vervolledigde welverdiend het podium met een mooie 3de plaats in 8u24'51".

De uitslag kan je hier terugvinden.

Tijdens de komende weken staat er RUST op het programma. Terug even dingen doen waar ik anders de tijd niet voor heb en/of beter niet deed in functie van de trainingen en wedstrijden. Ik sluit dit seizoen af met een goed gevoel. Het is inderdaad kwakkelend van start gegaan met een polsbreuk in maart die dan na 5 weken toch geopereerd moest worden waardoor ik dan nogmaals 5 weken niet kon trainen zoals het moest, en dan nog eens gevolgd door een stressfractuur aan mijn linker voorvoet. Maar ik heb niet gepanikeerd… het was niet leuk, maar wat moet zijn, dat ‘is’ gewoon en zal ook komen, als je er natuurlijk hard genoeg in gelooft en er voor werkt!

Dank u wel voor alle steun! De motivatie is er alvast om de prestaties in 2013 te laten volgen!

  • lopen Cozumel
  • Finish Cozumel
  • Podium Cozumel