We zijn terug vertrokken, een 3de plaats in Knokke

Ik kan eigenlijk wel zeggen dat de zwintriatlon mijn eerste triatlon van het jaar was, want in St. Pölten (mei) was het een triatlon zonder zwemmen en in Brugge (juni) moest ik na 5km de strijd al mankend staken met een stressfractuur aan mijn enkel... de zoveelste tegenvaller en mentaal ook wel zware opdoffer. Ik besloot me even terug te trekken. Ik had er mijn buik van vol om alsmaar te vechten tegen een lichaam die protesteerde. Conditioneel ervaar ik weinig problemen, maar mijn spieren en gewrichten werken me tegen.

Na een maandje bezinning kwam ik tot de conclusie dat triatlon toch wel thuis hoort in mijn leven. Ik hoef enkel nog de bijhorende andere belangrijke puzzelstukjes te vinden en op de juiste plaats aan elkaar trachten te krijgen. Dan pas zal ik terug volop over mijn krachten beschikken... een werk van lange adem, maar zeker de moeite waard! Ik ben het geloof in mezelf onderweg af en toe wat verloren en de juiste richting was en is me soms nog steeds een raadsel. Dus actie, verandering, proberen, nieuwe ervaringen, voelen, kiezen en vooruit met die geit :-)

De wedstrijd in Knokke was al terug één van die stappen in de goeie richting. Het was leuk om er bij te zijn, de sfeer op te snuiven en het was ook een prachtige dag met de zon die het volledig zag zitten! Een uitgebreid deelnemersveld met veel snelle zwemstertjes aan de start... ik probeerde nog aan te pikken, maar ze waren te snel weg. Ik zwom alleen, mijn eigen tempo en verloor daarmee een dikke minuut op Charlotte, Danne en Katrien, wat al bij al nog meeviel, want het draaide wel goed. Vlotte wissel en de fiets op, want daar moest ik aan mijn inhaalrace beginnen. Ik zag al vrij snel het groepje met Linde, Jolien en Linda voor me rijden, daarna reed ik naar Charlotte en dan was het jacht op Katrien en Danne. Over Katrien ben ik nog geraakt, maar Danne bleef me een minuut voor. Maar goed, wat me meer interesseerde was hoe groot ik het gat achter mij had kunnen maken, want ik was realistisch genoeg om te beseffen dat de olympische meiden sowieso sneller zouden lopen aangezien ik maar nog enkele weken terug aan het lopen was, en dan nog... Katrien wipte in de wissel al over me zodat ik in 3de positie begon te lopen. Het viel een beetje tegen :-s Het was alsof mijn benen niet meer wisten hoe ze snel moesten lopen en ik zocht tevergeefs naar het goeie ritme. Ondertussen zag ik dat Joke in 4de positie liep en dat de voorsprong van ongeveer 4 minuten meer dan behoorlijk was om zeker te zijn van mijn 3de plaats.

Danne won 'the battle' van de mannen in een tijd van 2u02'19". Katrien deed er 2u04'07" over, en ik vervolledigde tevreden het podium (2u07'46").

Bij de mannen was het goud voor Pieter in 1u50'19". Marten en Marcus werden resp. 2de en 3de.

Mijn volgende wedstrijd was normaal gezien de Ironman70.3 Aix en Provence om wedstrijdritme op te doen. Ik kreeg vandaag jammer genoeg antwoord dat deze volzet is... maar er is een kans dat het toch nog lukt als er annulaties zijn, dus nog even afwachten. De Ironman70.3 te Lanzarote op 5 oktober is wel al een zekerheid. Vorig jaar werd ik daar 2de na Danne, dus ik hoop haar tegen dan al terug wat meer weerstand te kunnen bieden ;-)

 

 

  • fietsen.jpg
  • finish.jpg